Emma Donoghue - Pokój

autor: Emma Donoghue

tytuł: Pokój

wydawnictwo: Sonia Draga

rok wydania: 2011

ilość stron: 409

źródło: Z półki

ocena: 6 / 6

Sugerując się Waszymi opiniami wpisałam „Pokój” na listę książek wartych przeczytania. Po lekturze utwierdziłam się w przekonaniu, że mieliście rację, mało tego, choć na starcie zawiesiłam poprzeczkę wysoko i nastawiłam się na naprawdę dobrą powieść, dostałam coś znacznie więcej, 409 stron, które kilka dni od przeczytania, wciąż nieustannie zaprzątają moje myśli.   

Dziś tylko o wrażeniach, pominę zalążek treści i przestrzegę przed czytaniem widniejącej na okładce notki wydawniczej, która już pierwszym zdaniem (sic!) odbiera kilkadziesiąt stron lektury. „Pokój” jest specyficzny, z każdą kolejną stroną otwiera się przed czytelnikiem i to on sam powinien odkryć jego wydźwięk. Mam wrażenie, że jakiekolwiek zagłębianie się w treść to pastwienie się nad potencjalnym odbiorcą, ujawnia zbyt wiele szczegółów i odbiera element zaskoczenia. Wraz z pierwszymi kartami powieści czytelnik przenosi się do tytułowego Pokoju, poznaje pięcioletniego Jacka i jego Mamę, którzy spędzają w nim każdą chwilę. Nie wiemy po co i dlaczego, i choć pierwsze strony obrazują mile upływający czas na wspólnych, wymyślonych przez siebie zabawach, podświadomie czujemy ukryte między wierszami napięcie. O tym, czym dla matki i dziecka jest Pokój nie powinno się już pisać, pozostawmy to odkrycie czytelnikowi, niech i jemu udzielą się towarzyszące lekturze emocje.

Na początku odbierałam „Pokój” jako naprawdę dobrą powieść, jednak z każdą kolejną stroną wzrastało poczucie zaskoczenia aż w końcu poczułam, jakbym dostała obuchem w łeb. Ta książka rozchwiała mnie emocjonalnie, pochłonęła czas i myśli i choć minęło kilka dni od jej przeczytania, wciąż pozostaję w wykreowanym przez autorkę świecie. W czym tkwi fenomen tej książki? Emma Donoqhue stworzyła tylko na pozór niewiarygodną historię opartą o fundamenty matczynej miłości. Kreatywność Mamy, próba stworzenia pięcioletniemu synkowi namiastki normalności w bagnie udającym życie chwytają za serce. I sam Jack, który ze swą niewinnością i dziecięcą wyobraźnią wprowadza czytelnika w swój zamknięty świat, budzi szereg emocji, wywołuje uśmiech by za chwilę przyćmić go wzruszeniem. Choć to trudna i momentami smutna historia, gorąco zachęcam do jej poznania. 

#####

Przepraszam Was za ciszę. Ostatnie dni spędziłam w szpitalu, z podejrzeniem zapalenia wyrostka robaczkowego, w ósmym miesiącu ciąży. Wprawdzie udało mi się uniknąć chirurgicznego noża, ale zanim lekarze zdiagnozowali przyczynę ostrego „bólu brzucha” co się najadłam strachu, to moje.  Na razie jest w miarę dobrze ale chyba do końca rozwiązania nie wyzbędę się niepokoju. Stąd też pewnie moja aktywność w blogowym świecie będzie umiarkowana. Brakuje mi trochę tej około-książkowej otoczki, postaram się więc jak najszybciej nadrobić zaległości. Tymczasem się żegnam i życzę Wam miłego a sobie spokojnego weekendu :)