Rani Manicka - Japońska parasolka

autor: Rani Manicka

tytuł: Japońska parasolka

wydawnictwo: Albatros

rok wydania: 2010

ilość stron: 464

ocena: - 5 / 6

Minęło kilka lat od przeczytania pierwszej książki Rani Manickiej „Matka ryżu” a ja wciąż pozostaję pod jej urokiem. Takich powieści się nie zapomina. Na fali oczarowania nabyłam dwie pozostałe pozycje autorki jednak długo wzbraniałam się przed lekturą. Powód? Nie ukrywam, trochę obawiałam się konfrontacji i zgubnych porównań, tymczasem lektura „Japońskiej parasolki” przyniosła pozytywne choć nie tak emocjonujące wrażenia.

Parwati urodziła się na Cejlonie w prostej ubogiej, rodzinie. Odznaczała się ciemną karnacją, co w hinduskiej kulturze jest niemal równoznaczne z niższym statusem społecznym. Była jednak na swój sposób piękna i to właśnie uroda stała się jej kartą przetargową. Gdy dziewczyna miała szesnaście lat ojciec oddał ją za żonę malajskiemu bogaczowi Kasu Marimuthu. Niestety, podczas ceremonii zaślubin wyszedł na jaw okrutny podstęp. Ojciec chcąc bogato wydać córkę za mąż, przyszłemu zięciowi, który nie widział swej wybranki zamiast zdjęcia Parwati przesłał fotografię innej kobiety o nieskazitelnej urodzie i jasnej cerze. Upokorzony Kasu Marimuthu postanowił odesłać niechcianą pannę młodą z powrotem do ojca, niszcząc jej tym samym życie, wszak poślubiona i odtrącona małżonka nie mogła się już z nikim związać.

Mijały jednak dni i Kasu w przypływie wielkoduszności pozwolił Parwati spędzić trochę czasu w swej posiadłości. Przez cały czas przyglądał się żonie z niechęcią, raził go u niej brak urody, stylu i obycia. Z czasem jednak przyzwyczaił się do tej niepiśmiennej, prostej dziewczyny, zaczął szanować i traktować jak prawowitą żonę. Parwati odżyła. Wierząc, że los nareszcie wynagrodził jej trudy przeszłości wniknęła w to lepsze, dostatnie życie. Nie przypuszczała, że prawdziwe zmiany dopiero nadejdą, i że życie powiedzie ją krętą, naznaczoną cierpieniem, strachem ale i prawdziwą miłością drogą.

Lubię te utkane ze słów azjatyckie historie Rani Manickiej. Tym razem autorka powiodła mnie do Malezji z początków XX wieku, kraju, który lada moment miał pogrążyć się w wojennej otchłani. Przewracając kolejne strony mimowolnie stałam się świadkiem wtargnięcia wojsk japońskich, konsekwencji, które z sobą niosły jak i zmian jakie na przełomie lat zachodziły w Parwati, która z cichej, potulnej dziewczyny stała się dojrzałą i pewną siebie kobietą.

„Japońską parasolkę” polecam może nie tak żarliwie jak „Matkę ryżu” ale równie szczerze. Powieść czyta się płynnie, z zainteresowaniem. Warto po nią sięgnąć choćby dla azjatyckiego klimatu, malezyjskiej kultury i wiary, że niezależnie od statusu i etnicznego pochodzenia los nigdy nie jest przesądzony.

Mój niesłabnący zachwyt nad „Matką ryżu” - Klik