Charlotte Link - Przerwane milczenie

autor: Charlotte Link

tytuł: Przerwane milczenie

wydawnictwo: Sonia Draga

rok wydania: 2009

ilość stron: 552

ocena: 2.5 / 6

Ci, którzy zaczytywali się w powieściach sióstr Brontë nie przejdą obok tej okładki obojętnie. Idylliczny brytyjski krajobraz Yorkshire; zielone pastwiska poprzecinane niskimi kamiennymi murkami zapierają dech w piersi, nic więc dziwnego, że Charlotte Link właśnie w tej scenerii umieściła akcję swej książki.  „Przerwane milczenie” dumnie zwie się kryminałem, niestety w moim odczuciu to „pic na wodę, fotomontaż”.

W malowniczej angielskiej posiadłości Stanbury trzy zaprzyjaźnione z sobą niemieckie rodziny spędzają każdy urlop. To już niemal tradycja, Leon, Tim i Aleksander znajomi z dzieciństwa złożyli niegdyś obietnicę, że ich znajomość przetrwa lata. Ukończyli szkoły, założyli rodziny ale nigdy nie złamali przysięgi. Od lat spotykają się w tym samym miejscu,  w dworku należącym do żony Leona – Patricii. Ten urlop miał się niczym nie wyróżniać, od początku jednak coś się nie układało. Złe przeczucie nie opuszczało nowej w tym gronie, drugiej żony Alexanda – Jessici, która pod maską przyjaźni i wzajemnego zaufania dostrzegła pełne napięcia relacje. Na domiar złego, posiadłość zaczął nagabywać nieznajomy nikomu Phillip Bowen roszcząc sobie rzekome prawo do domu Stanbury.

„Przerwane milczenie” jest czwartą przeczytaną przeze mnie książką Charlotte Link i niestety najsłabszą. Omyłkowo wrzucona do worka z napisem „kryminał”, nie miała w sobie nic z precyzyjnie skonstruowanej intrygi i umiejętnie budowanego napięcia. Powieść psychologiczna? Myślę, że to jedyne trafne określenie. Jeśli lubujecie się w dłużyznach rozbierających na czynniki pierwsze portrety psychologiczne bohaterów zaakceptujecie tę książkę. Ja przy trzechsetnej stronie skapitulowałam, zamieniłam żądzę dobrego kryminału do jakiego Ch. Link zdołała mnie przyzwyczaić na „czytam, co dają” ale nie ukrywam, niedosyt pozostał. Czy sięgnę po kolejne (aż boję się użyć tego słowa) ... kryminały autorki. Sięgnę, tym bardziej, że kolejne dwa już czekają na półce. Czy będzie lepiej? Tego sobie gorąco życzę.  

Polecam książki autorki w takiej kolejności:

„Echo winy”

„Dom sióstr”

„Ostatni ślad”

I na końcu łańcucha pokarmowego pasjonata kryminałów:

„Przerwane milczenie”

 

 Przepraszam Was. Korzystając z dobrodziejstw długiego majowego weekendu pojechałam zregenerować siły (i myśli) a w natłoku spraw zapomniałam się pożegnać. Nawet nie przypuszczałam, że codzienne wstawanie punkt 6 rano, otulanie się kocem, siadanie na werandzie z kubkiem parującej kawy i wpatrywanie się w rzekę ma takie dobroczynne działanie :)