Dorota Ponińska - Podróż po miłość. Emilia

autor: Dorota Ponińska

tytuł: Podróż po miłość. Emilia

wydawnictwo: Nasza Księgarnia

rok wydania: 2013

ilość stron: 368

źródło: Od Wydawnictwa

ocena: 5 / 6

Bywa, że życiowa droga, którą sobie obieramy nie zawsze jest tą, którą w ostateczności kroczymy. Często nasze życie pisze  własny scenariusz, zupełnie inny od tego, który samodzielnie nakreśliliśmy. Podobnie było z główną bohaterką moim zdaniem bardzo udanego debiutu „Podróż po miłość. Emilia”. Jej historia to dobry przykład tego, że plany nie zawsze mają odzwierciedlenie w rzeczywistości.

Emilia Konarska miała złożyć śluby wieczyste i przywdziać zakonny habit. Do podwileńskiego klasztoru trafiła jeszcze jako dziecko, po śmierci matki i zaginięciu ojca, który był uczestnikiem powstania listopadowego. Dziewczyna dorastała w zakonie, zaakceptowała życie za klasztornym murem i postanowiła poświęcić się służbie Bogu. Spokój zburzył Tatar Selim, który zjawił się w klasztorze z wiadomością, że jej ojciec żyje, jest w niewoli tureckiej i muszą go wykupić. Emilia bez wahania wyrusza w podróż w zupełnie nieznany, orientalny świat Bliskiego Wschodu.

Tytuł powieści sugeruje czytelnikowi, że w podróży Emilia odnajdzie coś jeszcze. Czy chodzi tu o miłość rodzicielską, córki do niegdyś utraconego ojca? Czy może o zupełnie inny, dotąd nieznany dziewczynie wymiar miłości? Tego nie zdradzę, nadmienię jedynie, że podczas wędrówki Emilia pozna dwóch mężczyzn, lorda Williama Gainfula oraz dość wyniosłego wojownika Zakira. Czy  dziewczyna, która chciała poświęcić się służbie Bogu wytrwa w swej decyzji, czy odkryje w sobie inne, dotąd obce uczucie? Zapraszam do lektury.

Bardzo pomyli się ten, który założy, że to najpospolitsza powieść, z orientalnym bo osadzonym w Bliskim Wschodzie wątkiem miłosnym w tle. Otóż autorka odrobiła zadanie domowe bo jej debiutancka książka jest dopracowana w każdym calu, dokładnie obrazuje zarówno surowe reguły panujące w klasztorze jak i życie kobiet w haremie. Z tego co mi wiadomo, Dorota Ponińska nie jest ani zakonnicą ani muzułmanką a powieść wydaje się być wyrwaną jakby z autopsji, jest tak dokładna i rzetelna. Duży plus za równolegle prowadzony wątek, w którym autorka oddała głos Rumiemu, najsłynniejszemu perskiemu poecie z XIII wieku, jego mistyczne teksty będą mieć oddźwięk w życiu Emilii. Całość opatrzona jest licznymi przypisami (słowa uznania za ich umiejscowienie na dole każdej strony), a wszystko, mimo że orientalne jest proste i zrozumiałe. Powieść napisana jest w bardzo przystępny sposób, właściwie czyta się sama.

Będzie szczerze: autorce szczerze gratuluję udanego debiutu a fankom lubujących się naprawdę dobrych powieściach, z orientalną nutą, osadzonych w kulturze islamu - szczerze polecam.

W przygotowaniach są kolejne tomy serii. Wiem, że minie sporo czasu zanim ukażą się na księgarskiej półce, ale jeśli będą tak dobre jak „Emilia” - warto poczekać.