Stefan Darda - Słoneczna Dolina

autor: Stefan Darda

tytuł: Słoneczna Dolina (cykl Czarny Wygon tom I)

wydawnictwo: Videograf

rok wydania: 2010

ilość stron:272

ocena: 6 /6 

Z niekłamaną satysfakcją przeczytałam ostatnie słowo w ostatnim zdaniu na ostatniej stronie. „Słoneczna Dolina”, druga już po „Domu na wyrębach” książka w dorobku Stefana Dardy, którą miałam okazję przeczytać tylko utwierdziła mnie w przekonaniu o fenomenie autora. Nie wiem czy Stephen King cierpi na bezsenność ale gdyby wiedział, że oto w dalekiej Polsce wyrosła mu tak poważna konkurencja, o spokojnym śnie mógłby tylko pomarzyć.

„Słoneczna Dolina” jest pierwszą częścią i sporym zastrzykiem grozy w trzytomowym cyklu „Czarny Wygon” (ku uciesze - wszystkie części już się napisały i wydały). Akcja toczy się w lubelskiej scenerii, Zwierzyńcu, Guciowie i okolicach. To jeden wariant, bo drugi jest bardziej tajemniczy i mroczny i rozgrywa się w zapomnianej przez Boga, przeklętej wsi Starzyzna. Upiorne miejsce miesza się z realnym światem o czym przekonuje się nieświadomy zagrożenia Witold Uchmann, dziennikarz, który szukając materiałów do artykułu o zjawiskach paranormalnych wdepnie w sam środek koszmaru, z którego nikt nie chciałby się wybudzić…

Darda idealnie wpasował się w dość ubogą półkę polskiej literatury grozy, i co najważniejsze, zrobił to z rozmachem, w mistrzowskim stylu. Czemu jest tak dobry? Bo pisze zwyczajnie, że aż realnie. Bo jego powieści pachną regionalizmem a opisywane miejsca istnieją naprawdę, dzięki czemu przebieg wydarzeń wydaje się prawdopodobny i w istocie jeszcze bardziej przerażający.

W powieści widać autora powrót do korzeni, ściślej do kołyski, bowiem pochodzi on z Tomaszowa Lubelskiego (ale mieszka w Przemyślu toteż autorka niniejszych rozważań bardzo prosi o umiejscowienie kolejnej powieści z akcją gdzieś na Podkarpaciu, tak żeby ze strachu już w ogóle z domu nie wychodziła…)

Dla większej bojaźni zachęcam do czytania nocą, a zresztą nie ma to znaczenia – „Słoneczna Dolina” przyprawi Was o palpitację serca i gęsią skórkę nawet i w środku dnia. Bardzo polecam ale i zwracam uwagę na skutki uboczne – w moim przypadku strach chyba osiągnął swoje apogeum, bo widmo małej dziewczynki z gałkami ocznymi bez źrenic, która snuła się po Roztoczańskim Parku Narodowym nucąc upiorną kołysankę, prześladowało mnie do tego stopnia, że z duszą na ramieniu w środku nocy pochylałam się nad łóżeczkiem mej małej, pochlipującej (mały głód) pierworodnej. Chyba nie muszę mówić, że już ustawiłam się w kolejce bibliotecznej po drugi i trzeci tom? :)

Wielbicielom Stephena King`a, mocnych wrażeń i silnych nerwów – gorąco polecam!