Carlos Ruiz Zafon - Światła września

autor: Carlos Ruiz Zafon

tytuł: Światła września 
wydawnictwo: Muza 
rok wydania: 2011 
ilość stron: 256 
źródło: Z półki 
ocena: 5 / 6 

Carlos Ruiz Zafon zyskał dwojakie grono czytelników. Jedni pokochali go od pierwszej przeczytanej książki, miłością bezwarunkową, która umacnia się wraz z każdą kolejną lekturą, drudzy – skuszeni pozytywnymi opiniami sięgnęli po którąś z jego książek, przeczytali i nie mogą zrozumieć o co tyle szumu i skąd tyle zachwytów? Ja na szczęście należę do tej pierwszej kategorii, od „Cienia wiatru” poprzez „Grę anioła”, „Marinę” i „Księcia mgły” ów hiszpański autor zyskał we mnie wierną czytelniczkę. „Światła września” tylko wzmocniły to uczucie, bo choć w zamyśle pozycja skierowana jest do młodzieży a ja nastoletnie lata dawno mam za sobą, jej lektura przyniosła mi sporą dawkę rozrywki ale i… grozy.

„Światła września” przytaczają historię dotkniętej przez los rodziny Sauvelle, matki Simone oraz dzieci, czternastoletniej Irene i małego Doriana, którzy po śmierci ukochanego męża i ojca wiodą skrajnie ubogi żywot. W tej smutnej, patowej sytuacji pojawia się nagle światełko w tunelu, Simone otrzymuje propozycję pracy jako ochmistrzyni w rezydencji fabrykanta zabawek Lazarusa Janna. Rodzina przekonana, że zamyka za sobą smutny etap życia, przenosi się z szarego Paryża do położonego na klifie domu w Błękitnej Zatoce. Żadne z nich jeszcze nie wie, że to co miało być wybawieniem w rzeczywistości okaże się pułapką bez wyjścia...  

Do dziś nie wiem czy to ja jestem taka bojaźliwa czy wykreowany przez Zafona świat był tak realistycznie przeraźliwy. Zabawne, podczas czytania horrorów powieka nawet mi nie drgnie a przy wyimaginowanej historii dla młodzieży miałam ochotę schować się pod łóżko. Zapewne sama jestem sobie winna, trzecia w nocy chyba nie była najlepszą porą na czytanie tej książki. Nie przy słabym świetle nocnej lampki i nie w towarzystwie namolnego kota, który właśnie o tej porze postanowił spacerować po pokoju. I wszystko byłoby w porządku gdyby nie rzucający się na ścianę cień… tak cień, który w połączeniu z lekturą „Świateł września” nieomal przyprawił mnie o palpitację serca.

Po raz kolejny Zafon powiódł mnie do tajemniczego, pełnego magii i przygód świata a ja znów wróciłam z tej podróży z jednej strony zadowolona, z drugiej niepocieszona krótkością trwania. Powieść czyta się szalenie szybko, z zainteresowaniem, a w kulminacyjnych momentach z nutką (no dobra - z Nutą przez duże „N” ) strachu. Polecam, nie tylko młodszym ale i starszym odbiorcom.