Nicholas Sparks - Szczęściarz

autor: Nicholas Sparks
tytuł: Szczęściarz
wydawnictwo: Albatros

rok wydania: 2010
ilość stron: 408
źródło: Dobry zwyczaj - pożyczaj!
ocena: 5 / 6

Choćbym się zapierała rękami i nogami, że żadna tam ze mnie fanka Sparksa, że jego wytwory czytam tylko okazjonalnie, faktom zaprzeczyć się nie da – „Szczęściarz” jest... dziesiątą książką autora, którą miałam okazję przeczytać.  Przytyk kieruję w stronę siostry, to na jej regale, równiutko linijka od linijki zwrócone białymi grzbietami stoją wszystkie dotychczas wydane w Polsce tytuły a ja co rusz, czy to na działce czy u rodziców natykam się na znajome już nazwisko.

Tytułowym szczęściarzem jest Logan Thibault, żołnierz marines, który służył w piechocie morskiej w Iraku. Tylko ten, kto przeżył wojnę wie czym tak naprawdę jest ciągła niepewność i walka o przetrwanie. Podczas kolejnej misji Logan znalazł zgubioną zapewne przez któregoś z żołnierzy fotografię atrakcyjnej, uśmiechniętej dziewczyny. Kiedy nie zgłosił się właściciel, mężczyzna postanowił zachować zdjęcie. I wtedy poczuł, że sprzyja mu szczęście. Podczas gdy inni żołnierze ginęli w zamachach jemu udawało się przeżyć. To Victor, przyjaciel Logana uznał fotografię za talizman i chciał, by jego towarzysz broni odnalazł dziewczynę ze zdjęcia, był jej winien podziękowania. Na podstawie kilku mdłych znaków i nikłych danych Logan wytypował miejsce, w którym została zrobiona fotografia. Nie mając pojęcia czy obrał dobry kierunek razem ze swym wiernym towarzyszem, owczarkiem niemieckim Zeusem wyruszył na poszukiwania tajemniczej dziewczyny.

Czy można cokolwiek zarzucić powieści, która broni się samym tytułem? Już sam nagłówek zwiastuje pomyślny obrót sprawy. Autorowi można wiele zarzucić, że jego powieści są poniekąd schematyczne, przewidywalne, poruszają te same choć nigdy nie błahe sprawy a po tygodniu czytelnik dostaje amnezji i kompletnie nie pamięta o czym była dopiero co przeczytana książka. W momencie kiedy czyta się je naprawdę dobrze, wszelkie uszczypliwości schodzą na dalszy plan, przestają mieć znaczenie. Czas spędzony na lekturze był taki jak planowałam, dość przyjemny, zajmujący i co najważniejsze – niestracony. Nie wszystkie powieści Sparksa strawiłam tak samo dobrze, tym bardziej mogę więc polecić „Szczęściarza”, zaraz po jego według mnie dwóch najlepszych pozycjach - „Pamiętniku” i „Liście w butelce” (List – taki kawałek papieru pełen pozdrowień i ploteczek, nie mylić z roślinnym organem – zresztą, kto chciałby znaleźć liście w butelce? ;)  )

I jeszcze tylko dodam, że na podstawie powieści powstał film o takim samym tytule.